سیدجلال‌الدین موسوی آشتیانی در سال 1304 در آشتیان دیده به جهان گشود. پس از گذراندن تحصیلات مقدماتی در پایان ششم ابتدایی به قم عازم شد و در این شهر با تشویق آیت‌الله شیخ ابوالقاسم دانش آشتیانی به همراه آقامصطفی خمینی در درس فلسفه امام (ره) حاضر شد و در ادامه کسب علوم دو سال را در نجف گذراند. در سال 1336 استاد به ورود به دانشگاه تصمیم گرفت که به‌دلیل کارشکنی‌ها در دانشگاه تهران ناکام و به دانشگاه مشهد وارد ‌شد. بدیع‌الزمان فروزانفر در دانشگاه فردوسی مشهد از وی استقبال کرد. در سال 1338 مربی دانشکده الهیات و در همان سال استادیار دانشگاه و در سال 1339 مدیر گروه فلسفه و حکمت اسلامی این دانشگاه شد. او به اعتقاد بیشتر کارشناسان، از فیلسوفان برجسته‌ جهان اسلام بوده و از پایه‌های مهم اندیشه‌ ملاصدرا در سنت شیعه تلقی می‌شود. او برای تحصیل به حوزه‌ علمیه‌ قم رفت. در آنجا از محضر استادانی چون حضرت امام (ره)، علامه طباطبایی و علامه قزوینی بهره جست. چند سالی را به عتبات عالیات در عراق رفت و در سال 1342 ازسوی دانشگاه علوم معقول و منقول مشهد برای تدریس دعوت شد. آثار به‌جای‌مانده از او را در سه حوزه‌ تصحیح و شرح متن‌های عرفانی و فلسفی، تالیف و تحقیق در تاریخ فلسفه اسلامی می‌توان تقسیم کرد. استاد آشتیانی با تصحیح و شرح متن‌های عرفانی و فلسفه خصوصا آثار پیروان حکمت متعالیه‌ صدرایی از به فراموشی سپرده شدن بسیاری از نسخه‌های خطی جلوگیری کرد. وی که در طول 37 سال به جهان علم با تالیف بیش از 50 اثر در کنار تدریس، خدمت کرد؛ در سوم فروردین‌ماه سال 1384 در مشهد چشم از جهان فرو بست و در کنار آرامگاه پدران و اجدادش در صحن آزادی حرم امام رضا (ع) به خاک سپره شد.